U mješavini čisto umjetničkih (književnih) elemenata apsolutno baziranih na estetskom, učitavanja istorijskih događaja i pravljenja aluzija koje treba da posvjedoče o svim istorijskim, političkim, kulturnim i duhovnim promjenama i načinu na koji su se one odrazile na život čovjeka kao pojedinca, uz pojam mentaliteta, javljaju se i elementi stranosti (stranost na relaciji Ja i Drugi, tj. Ja i Ne-Ja i stranost u samom pojedincu), pitanje i pokušaj pronalaska vlastitog identiteta (preko definisanja onog Ja) te pokušaj da se razazna, tj. da se uspostavi granica svijesti između realnog i imaginarnog.
Način na koji je organizovan roman na nivou same radnje je na tragu Držićevog „teatra u teatru“ i Andrićeve „priče u priči“. U vezi sa tim, čitalac o događajima saznaje na osnovu priče Dragana Radosavljevića koji, uporedo, pokušavajući da prikaže život Stojana Blagojevića („pakračka posvećena istorija“) i događaje koji su se odigrali u njegovoj mladosti, prikazuje i događaje iz svog života, tj. vremena neposredno prije i nakon Stojanove smrti. U svakom slučaju, riječ je o homodijegetičkom naratoru čija pozicija varira od one u kojoj ima ulogu svjedoka, do one u kojoj je riječ o autodijegetičkom pripovjedaču (kada pripovijeda o sebi).
Kada je riječ o priči Stojana Blagojevića, koju Dragan pokušava da zapiše, ona je prikazana kao oličenje Platonovog entuzijazma („S vremena na vreme, kada ga ponesu reč i vizija, rado glumi potpunu zanesenost slikama iz prošlosti.“) gdje pisac nema mogućnost upravljanja svojim djelom, jer je ono to koje ima snagu pokretača, snagu koja dolazi i koja postoji izvan stvaraoca („...sledim put kojim me je povela olovka prosvetljena nekom svojom, dubljom i starijom mudrošću...“) .
U svojoj težnji da pronađe ono što je najbliže objektivnoj istini, Dragan Radosavljević pokušava da prikupi razne izvore, pored same priče starog Stojana, te se tako, sa razvojem radnje, otkrivaju različitosti proizašle iz posmatranja istih pojava ili procesa, ali sa različitih aspekata. Tek takav način građenja priče dovodi do onoga što se može nazvati istinom (i to po Hegelovom određenju istine, gdje je istina označena kao cjelina).
